De Limburgse vlaai heeft op maandag 22 januari de officiële erkenning gekregen als Beschermde Geografische Aanduiding (BGA) van de Europese Commissie, met certificaten overhandigd aan de Vlaamse en Nederlandse ministers van Landbouw, Jo Brouns en Piet Adema. Vanaf nu mogen alleen vlaaien die zijn geproduceerd in Belgisch Limburg of Nederlands Limburg en voldoen aan strikte kwaliteitsnormen worden verkocht als 'Limburgse vlaai'.
De erkenning, die zeldzaam is voor grensoverschrijdende producten, is tot stand gekomen door samenwerking tussen bakkers uit beide regio's en is bedoeld om de regionale identiteit te bevorderen, het cultureel erfgoed te beschermen en de lokale economie te stimuleren. Ruim 7 jaar heeft het geduurd voor Peter Nulens uit Hasselt en Marcel Roubroeks uit het Nederlands-Limburgse Susteren erin slaagden de Limburgse Vlaai te laten erkennen met een BGA-label, een Beschermde Geografische Aanduiding.
“Bakkers uit de beide Limburgen die in de toekomst Limburgse vlaai willen verkopen, moeten zich bij ons melden”, zegt Nulens. “Dat doen ze bij onze nieuwe vzw de Limburgse Vlaaibakkers. Lid worden van de vzw is gratis. Momenteel zijn er al 39 warme bakkers uit, aan Nederlandse zijde staat de teller op 36.”
“We gaan de klanten inlichten met brochures. Ze ondertekenen dat ze ons lastenboek strikt zullen volgen. Daarin staan alle regels waaraan de vlaai moet voldoen. Die regels hebben we samen met Limburgse bakkers opgesteld. Daarna volgt er een controle van de FOD Economie. In Nederland zal de Voedselwareninspectie de controles doen. Ons logo valt onder het Europees logo en dus genieten we een zeer strikte juridische bescherming. Een variant zoals ‘vlaai uit Limburg’ of ‘vlaai op z’n Limburgs’ kan zelfs niet. Als niet alles volgens het boekje verloopt, kan er een proces-verbaal opgesteld worden. De boetes zijn niet mals.”
Een Limburgse vlaai moet in Limburg gebakken worden en ze moet gegeten worden zoals ze uit de oven komt. “Als je er slagroom op spuit, is het geen Limburgse vlaai meer", zegt Nulens streng. "Een smurfentaart of een aardbeientaart met slagroom is dus geen Limburgse vlaai. We zeggen dat de Limburgse vlaai dun van leer en dik van smeer is", gaat Nulens verder. "Dat wil zeggen: een dunne bodem met een rijkelijke vulling. Het is een vers goudbruin gebakken rond gebak met een diameter van minimaal 10 cm en maximaal 30 cm.
En er zijn nog regels: de bodem van de vlaai mag, na het bakken, maximaal 1 centimeter dik zijn. "Hij moet zo stevig zijn dat je een punt uit de hand kan eten." En de vlaai moet bestaan uit een bodem, een vulling en eventueel een toplaag. "Ze kan gevuld zijn met fruit, rijstpap, crème, griesmeelpap, verse kaas, een mengsel van suiker met ei of een combinatie hiervan. De Limburgse vlaai kan voor het bakken afgewerkt worden met een deksel, latjes of kruimels en suiker."
Wie zich wil aansluiten, kan zich aanmelden via het mailadres info@limburgse-vlaai.eu.
